قصیدة مدحیه/ اسماعیل امینی

آه از گردش ایام و کم و بسیارش

تف به چرخ فلک و دایره و پرگارش

سرنگون باد فلک زان‌که در آفاق هنر

واژگون بود همه سابقة رفتارش

تف و نفرین مکن، آغاز قصیده ست، بگو:

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

تو در اندیشة نفرین به سراپای فلک

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

نشد، این نیست سخن، دل‌خورم از عالم دون

که شده زیر و زبر، زیر و بم کردارش

شهر هرت است هنر، طنز شده شهر شلوغ

گم شود در دل این شهر شتر با بارش

گوی اقبال به چوگان مزخرف گویی‌ست

طنز افتاده به بیچارگی از لیچارش

نیست دیوار که چون دامن طنازان است

طنزِ بی‌چاره که کوتاه شده دیوارش

طنز آن کاخ رفیع است که سعدی و عبید

بوده اند از سخن فاخر خود معمارش

طنز میدان هماورد یلان سخن است

دهخداها و صلاحی ها میدان دارش

نام‌شان زمزمة روز و شب رندان باد

رند آن است که رندانه بود اطوارش

آمد آن لحظه که یادی کنم از رند بزرگ

آن که تاج سر طنز است همه اشعارش

یعنی استاد سخن ناصر فیض آن که بوَد

موجب روشنی دیدة من دیدارش

ناصر فیض فراز آمده بر قلة طنز

هم چو آن‌روز که بر قله برآمد آرش

سخن فیض چو باران بهاری جاری

که طراوت بترواد همه از تکرارش

مدح استاد سخن بی نمکِ طنز مباد

کسب رخصت کنم و طنز کنم در کارش

چون همه شهد و شکر از سخنش می‌ریزد

خرس و زنبور عسل مشتری گفتارش

بود چون در وسط حلقة رندان پاهاش

شد زیارتگه رندان جهان شلوارش

دست ما گرچه به جاهای مهمش نرسید

هست در دسترس اهل هنر دستارش

شعر من نیست سزاوار چنین استادی

آن که حافظ سخنی گفت چنین درباره‌ش!

بلبل از «فیض گل» آموخت سخن، ورنه نبود

این‌همه قول و غزل تعبیه در منقارش

جای آن است که خون موج زند در دل فیض

زین تغابن که ختایی شکند بازارش

چامه در مدحتش افزون شده از بیست‌ و سه بیت

باورت نیست؟ بفرما و بخوان، بشمارش!

گرچه از محضر او نیست امید صله ای

هرکجا هست خدایا به سلامت دارش

زی‌ذی‌نامه/ سعید سلیمان‌پور

الهی! به مردانِ در خانه‌ات

به آن زن‌ذلیلان فرزانه‌ات

به آنان‌که با امر «روحی فداک»

نشینند و سبزی نمایند پاک

به آنان‌که از بیخ و بن زی‌ذی‌اند

شـب و روز با امر زن می‌زیند

به آنان‌که مرعوب مادرزنند

ز اخلاق نیکوش دم می‌زنند

به آن شیرمردانِ با پیشبند

که در ظرف شستن به تاب و تبند

به آنان‌که در بچه‌داری تکند

یلانِ عوض‌کردنِ پوشکند

به آنان‌که بی امر و اذن عیال

نیاید در از جیب‌شان یک ریال

به آنان‌که با ذوق و شوق تمام

به مادرزن خود بگویند: مام

به آنان‌که دارند با افتخار

نشان ایزو... نه، زی‌ذی نه‌هزار

به آنان‌که دامن رفو می‌کنند

ز بعد رفویش اتو می‌کنند

به آنان‌که درگیر سوزن نخند

گرفتار پخت و پز و مطبخند

به آن قورمه‌سبزی‌پزانِ قَدَر

به آن مادرانِ به‌ظاهر پدر

الهی! به آه دل زن‌ذلیل

به آن اشک چشمان ممد سیبیل

به تن‌های مردان که از لنگه‌کفش

چو جیغ عیالات‌شان شد بنفش

که ما را بر این عهد کن استوار

از این زن‌ذلیلی مکن برکنار

به زی‌ذی جماعت نما لطف خاص

نفرما از این یوغ ما را خلاص